Ongeveer anderhalve maand geleden ben ik mijn hond verloren. Mijn trouwe Duitse Herder van 13 jaar en 5 maanden. Het is een hele mooie leeftijd voor een hond, maar wel 13,5 jaar van mijn jeugd symboliseert.
Het ging wel nadat we haar hadden ingeslapen, met mij dan. Heb wel gehuild om het verlies maar had er vrede mee, sinds dien heb ik een pandora bedeltje om mijn ketting hangen met haar as erin. Wat wel vreemd was, is dat ik met mijn beste vriendin een dagje naar het strand ging (een week ervoor) en ik mijn ketting met het hartje van mijn toenmalige vriend even om en af had gedaan, ik twijfelde of ik hem nog wel om wilde hebben. Na enig twijfelen had ik hem toch weer omgedaan en toen ik een shirt aan trok sprong zo het kettinkje uit elkaar. Het kettinkje vond ik maar het hartje wat er aan hing was ineens verdwenen.
Het lag nergens onder en had heel mn kamer overhoop getrokken, het was gewoon weg. Dat had geen toeval kunnen zijn.
Ik schrijf dit om even mijn hart te luchten, voor andere mensen is een hond ''maar'' een hond maar voor mij betekende dit pluizenbolletje veel meer. Ze was mijn lieverd. Ik had na haar overlijden een stukje op mijn facebook gezet.
''Het is maar een hond''
Toen ik vijf jaar oud was, haalde mijn vader mij een keer op bij de kleuterklas. Been there done that, alleen het verschil was dit keer dat er een heel klein zwart bruin hondje naast hem zat. Aan een riempje.Ik mocht, hand in hand met papa, een stukje lopen met het hondje. We huppelden, we liepen en we rende een stukje. Het hondje deed alles met mij mee, we waren twee puppy's. Al snel deden we meer dingen samen, naar het Kralingse Bos, leren skeeleren (niet de hond..). Dat hondje werd groter, dat hondje werd familie.Dat hondje noemden wij Fardou, dat is Fries niet dat wij related zijn maar het is Fries, en dat werd al snel Doekje of Doek Doek Dier. Hoe je het beestje ook noemde, de band was er al.Je houd het altijd in je achter hoofd, op een dag is ze er niet meer. Vooral omdat ze ouder werd. Het kan altijd aflopen.Maar je gaat er nooit van uit, dat het voelt alsof je een familielid kwijt bent. ' Het is maar een hond ..'
Voor mij was ze niet maar een hond, maar mijn jeugd. Gisteravond, ik 19 jaar, en Doekje 13,5 , hebben we besloten dat het niet zo meer verder kon, onze vriendschap eindigde na 13 jaar, in een kil kamertje. Waar het begon zal ik nooit meer vergeten... Ze heeft een TIA gehad, en het is hartverscheurend om te zien hoe ze liep en keek, het was wel een hond, maar het was geen Fardou meer. Ondanks dat je weet dat het voor het hondje beter is, is het alsnog ondenkbaar hoe het nou verder moet zonder.. Duizend woorden kunnen niet beschrijven wat ik nu voel. Verdriet, gemis, liefde die er onvoorwaardelijk was.
Bedankt Fardou, bedankt voor alle wandelingen samen, dat ik alles tegen je kon zeggen. Bedankt voor de vriendschap. Tot ziens ouwe.
Straks, als ik oud ben, ziek en zwak
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is, en laat me gaan......
de laatste goede daad.
Beslis voor mij, en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang, tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
noemt me bij de liefste naam
en houdt me stevig vast.
Voor het laatst
groet ik je met mijn hondenstaart....
Wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit? - nee huil nu niet -
Een wijs besluit dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Ik moest het even kwijt, ik ben geen emotioneel wrak, maar soms uit het niets mis ik haar. Ik draag haar altijd bij me, en weet dat ze er is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten