Er was eens

Er was eens een heel klein meisje. Met blond haar en fel blauwe ogen. Een meisje die riep 'Ik word Emma van de Spicegirls' Dat meisje speelde buiten en genoot van de kleine dingetjes in het leven. Pannenkoeken eten , met de hond spelen of langs Fermina dr huis gaan en buiten spelen. Klimmen in een klimrek en niet naar boven durven en als ze dat al deed, dan niet meer naar beneden durven.
Dat kleine meisje had een heel beschermd huisje. Mama en papa en zus thuis. Het was fijn , de zomers duurden eindeloos en de winter was nooit koud, winter was kerst.

Maar zomers werden korter en winters werden guurder. Het huis ging niet weg, de mensen er in wel. Opgroeien noemen ze dat. En op een gegeven moment kon ze niet meer roepen dat ze bij de Spicegirls wilden horen dromen moesten dromen blijven. Kleine meisjes worden groot.

Maar dat grote meisje, ik, bleef wel dromen hebben. Niet in de vorm van die van vroeger. Maar ze waren er wel. Doelen maken en die proberen te behalen.

De havo kwam, scholen kwamen voorbij, er kwamen nieuwe mensen. Nieuwe ervaringen om op te doen. Fijn kan je dat noemen, ik vond het eng. Ik koester het kleine meisje in mij, ik kan terug verlangen naar die beschermde periode in mijn leven. Iedereen heeft een kind in zich. Dat moet je waarderen, terug kijken op situaties is fijn maar je moet eenmaal doorgaan als je ergens mee bezig bent.

Ambities heten de dromen van vroeger. Wat wil je, wie ben je. Ik weet wel wie ik ben, alleen om er werkelijk achter te staan is een hele strijd geweest. Wat wil ik? Het vertrouwde natuurlijk! Maar ik studeer, woon bij mijn moeder en ben 'jong volwassen'. Dus het vertrouwde van vroeger moet ik maar het vertrouwde van nu maken. En dat is n hell of a job. Maar ik ben er..